نام صلحی دولک برای بسیاری با سریال‌های تلویزیونی مانند Bizimkiler، Süper Baba و İkinci Bahar گره خورده است؛ اما آنچه او را به چهره‌ای ماندگار در ادبیات ترکیه بدل می‌کند، نه فقط سناریونویسی، بلکه سبک منحصربه‌فردش در نوشتن ادبیات گولمَجه، با درون‌مایه‌ای انسانی، اجتماعی و گاه فلسفی است.

دولک، متولد ۱۹۴۸ استانبول، از مهندسی کشتی در نیروی دریایی به نوشتن روی آورد و از همان نخستین سال‌های ادبی‌اش، با داستان "دُنیا دیگر نمی‌چرخد" که در سال ۱۹۶۹ برنده جایزه‌ی ادبی یوسف ضیا اُرتاچ شد، نشان داد که نگاهی متفاوت به زندگی دارد. آثارش، چه داستانی، چه نمایشی و چه سینمایی، همیشه رگه‌هایی از طنز تلخ، انتقاد اجتماعی و ترسیمی دقیق از زندگی روزمره را در خود داشتند.

شخصیت‌های او از دل کوچه‌ها و آپارتمان‌ها بیرون می‌آمدند: مردم عادی با دغدغه‌های واقعی، با کمی چاشنی هجو و تخیل. او در داستان‌هایی مانند Kiracı (مستأجر)، Vidalar (پیچ‌ها)، و Aynalar (آینه‌ها) نه فقط زندگی شهری، بلکه تضادهای درونی انسان را با زبانی ساده اما ساختاری منسجم و چندلایه روایت می‌کرد.

دولک در مقام یک طنزنویس، مرز روشنی میان طنز و ادبیات قائل نبود. به گفته خودش، او همیشه "ادبی‌ترین طنزنویس و طنزترین ادیب" بوده است. آثارش گاه به رئالیسم اجتماعی نزدیک می‌شوند، گاه به خیال‌پردازی‌های روزمره رنگ می‌گیرند، اما همیشه ریشه در واقعیتی دارند که او آن را با دقت و طنز سیاه ترسیم می‌کرد.

طنز در نگاه دولک، نه سطحی و سرگرم‌کننده، بلکه ابزاری برای دیدن حقیقت بود. او با الهام از نویسندگانی چون Molière، Dickens، Twain و Taner، اثری خلق کرد که خواننده را هم می‌خنداند و هم وا‌می‌داشت به تأمل. در آثاری چون "Truva Katırı" و "Kirpi"، ساختارهای جامعه، فساد، خودکامگی و ریا را دستمایه‌ی طنزی گزنده قرار می‌داد، بی‌آنکه شعار بدهد یا از ادبیات فاصله بگیرد.

در کنار آثار بزرگ‌سالان، دولک سهم مهمی در ادبیات کودک نیز دارد. کتاب‌هایی چون Yeşil Bayır و Küçük Çalgıcılar با همان نگاه انسانی و مهربانش به کودکان، مسائل مهمی چون فقر، دوستی، کمک به دیگران و زیستن با امید را به شکلی قابل لمس و شیرین روایت می‌کنند.

او تا پایان عمر، نوشتن را ادامه داد و پروژه‌های ناتمام زیادی از جمله ادامه‌ ماجراهای شخصیت "Kirpi" را در ذهن داشت. هرچند اجل مهلتش نداد، اما آنچه به‌جا گذاشت، بدنه‌ای از آثار ادبی با پشتوانه‌ی تفکر، طنز و شناخت عمیق از جامعه بود.

صلحی دولک، در سال ۲۰۰۵ و در اوج پختگی ادبی، چشم از جهان فروبست. اما آثارش همچنان زنده‌اند؛ آثاری که ثابت می‌کنند ادبیات طنز می‌تواند هم بخنداند، هم بگریاند، و هم آینه‌ای بی‌رحم در برابر ما بگیرد.